Trump ’t is 9 november
Ik moet bekennen dat ik het deze morgen om half zeven ook even tot mij moest laten doordringen. Net wakker geworden pakte ik mijn tablet, het was half zeven, en ik las en zag de werkelijkheid van dat moment. Trump was op dat moment de grootste kanshebber op het presidentschap van de VS. In de uren daarna werd ik, werden we overspoeld met al dit “geweld”. Op radio/tv en social media ging het alleen maar over Trump in de VS.
Ja, “geweld”, want iedereen roept en schreeuwt moord en brand en misschien doen ze dat wel terecht; ik weet het eerlijk gezegd niet goed.
Maar wat ik op eens wel dacht… zo heftig reageren mensen niet als het gaat om misbruik.
En ik moest denken aan het gedicht van Femke dat ik onlangs las op Twitter. Over de operatie die zij moest ondergaan. Ik heb het gedicht hier bij geplaatst. Femke stond voor een hersteloperatie die de gevolgen van het haar aangedane misbruik moesten verlichten.
Ik was geraakt door de realiteit van dat gedicht. Geraakt omdat ik zoveel herken.
En ik deelde het in mijn social media vriendengroep.
Geen reactie, geen enkele reactie van wie dan ook…. Alleen maar heeeeeel stil zwijgen.
Een paar dagen later deelde ik dat gevoel van “niemand laat nu van zich horen” tegen een journalist die ik sprak. Ook toen was het stil… de ander tegen wie ik het vertelde wist niet wat te zeggen.
Herken je dat? Dat lot; “men” wil je verhaal niet horen.
Men wil er niet van weten…
Die woorden in dat gedicht van Femke waren heel ruw en rauw, ze schuren en prikkelen, maar ze zijn wel zo heel erg waar!
Het is plastische taal en als je zou willen dan zou je er beelden bij kunnen maken. Ik kan dat in ieder geval wel omdat ik herkenning heb in die woorden. Ook ik ken de pijn en ik loop letterlijk met de littekens aan mijn onderlichaam na de diverse anale operaties… maar ja, die zijn niet zichtbaar hé… zelfs niet in de sauna.
Dus die beelden kunnen de mensheid ontgaan.
Maar Femke gaf woorden aan die fysieke (en dus ook psychische) littekens zodat ze even, heel even maar zichtbaar werden.
Femke bedankt voor je gedicht want door jou woorden klinkt misschien heel in de verte nu ergens “moord en brand”….
Ps. Femke heeft een website in het leven geroepen met informatie rond waar je heen kunt als je lichamelijke beschadiging hebt ten gevolge van misbruik: http://www.beschadigdlichaam.nl/
Hee Paul, alleen al omdat je zo dikwijls met zwijgen als antwoord geconfronteerd bent, wil ik reageren. Het is heel bitter, dat jij, en met jou nog heel veel anderen, ook lichamelijk moedwillig zo beschadigd bent . Ik heb je gelezen en weet er nu iets van. En neem je voortaan met me mee in m’n gedachten.
Dag Harm,
Lees eens mijn reactie op dit artikel, dan zie je dat het wel meevalt. Veel succes op de twintigste! Ben
Dag Paul,
Direct nadat deze jongen (Ben) je artikel gelezen hebt, heeft hij een reactie gestuurd naar Femke, en haar gewezen op zijn fysieke dwarslaesie die hij sinds drie jaar heeft, dat enkele tientallen kwalen opleverde, zoals onder andere niet meer zelfstandig kunnen plassen en poepen, en moeilijk kunnen lopen, en nergens meer naartoe kunnen. Alleen omdat hij naast seksueel ook ritueel misbruikt is geweest, waar ze hem zwaar onder handen hebben genomen. Ook geslachtelijk hebben ze hem blijvend verwond. Maar hij heeft haar verwezen naar zijn twee stukjes poëzie van 1 en 9 juli op deze blog, om haar te laten zien dat er nog voldoende hoop is, om van het resterende deel van het leven nog iets heel moois te maken, het iedere dag op te sieren voor de Heer Jezus (ben anti-kerks, maar wel bijbels gelovig).
Tja, dat stilzwijgen van de grote massa, dat heeft deze jongen maar al te goed ondervonden. Toen hij zestien jaren lang alternatief thuisonderwijs gegeven heeft aan hun zoon, werd hij doodgezwegen en genegeerd door zo’n honderdvijftig ambtenaren, zes rechters, de buurt waarin hij woonde, en zijn grote familie. Op straat keken ze telkens dwars door hem heen, alsof hij van glas is. De mens WIL er niets mee te maken hebben; wat hij niet kent, vreet hij niet. Zo ook mijn geloof. Zo ook seksueel misbruik. Laat staan ritueel misbruik, waar hij veel van geleden heeft: voor deze webmaster heeft hij een speciaal artikel over geschreven, mèt tekening, of hij het wilde hebben, maar tot nu toe niet van hem vernomen. Ook in deze groep bemerkt hij helaas veel stilzwijgen, doodzwijgen, staat op het punt zich eruit terug te trekken.
Bij vele misbruikten van de afgelopen zes jaar heeft hij een korte reactie afgegeven. En een stukje proza als reactie afgegeven aan hen die veel publiceren op deze website: Raymond, Ton Leerschool, PeterJohn Schouten, en ook aan jou. Zie je artikelen op deze blog van 10 october 2014, 2 maart en 17 december 2015, 24 februari en 17 april en 2 october van dit jaar, en nu ook dit artikel. En ook je reactie op het artikel van Schouten van 14 september jongstleden. Zelf blijft deze jongen verspeend van alle reacties – leuk is dat niet, maar ach, wellicht worden ze in ieder geval soms nog gelezen. Maar de jongen is nog niet moe gestreden, gaat vrolijk door. Heeft nog zoveel stukjes poëzie mèt tekeningen over seksueel misbruik in petto, maar kan ze zelf niet plaatsen (techniek). Wie wel? Ben
Hallo
Iedereen ik weet jullie doormaken wat ik hebt als kind veel meegemaakt in misbruik tot slagen ik hebt zusters een broers wij komen niet meer bij een omdat wij elkaar niet meer kennen , wij hebben veel slaag gehad van ons vader een van een stiefmoeder want wij mochten nooit ons moeder zien , wij zijn door mijn ex stiefmoeder geplaatst omdat zij kinderen wou maken met mijn vader hij is nu overleden wat hij ons heeft aangedaan kan ik geen punt op zetten wij hebben heel ons jeugd op internaten gezeten ook veel misbruik geweest door hen , ik hebt zelf kinderen een zij maken het nu ook mee omdat mijn ex vriendin is getrouwd met mijn ex stiefvader ons moeder was nog geen jaar overleden een ging ervan door met de moeder van mijn kinderen , 13 jaar ben ik dat aan het slikken om deze kinderen terug een thuis te hebben , ik haat instellingen home kolonie’s Wanneer stop het een wat kunnen daar tegen doen ook op het sekseueel vlak dat we zijn misbruik in de jaren 70 , dat is nu mijn verhaal ik kan dit nooit vergeten , ooit zij mijn vader tegen me toen we samen iets gingen drinken , hebt ik jullie geslagen ik wist op dat moment niet wat ik wou zeggen , zijn broer een zuster van deden nooit iets om ons , een nu kijken ze niet meer of praten niet meer met ons , mijn verhaal
Dag Chris,
Driemaal je verhaal gelezen. En anderen na mij zullen je verhaal ook lezen. En mee weten te voelen van wat jij allemaal hebt meegemaakt. Want hoe dan ook zijn wij allemaal je lotgenoten. Elk van ons draagt zijn eigen kruis. Van niet begrepen worden. Straal genegeerd worden. En in jouw geval zelfs niet WETEN dat ze verkeerd gehandeld hebben, zoals je vader. Wij, wij weten het wel. Tijdens ons vele misbruik zijn onze ogen open gegaan. Ben er zeker van dat God de wereld en de mens goed, ja uitstekend gemaakt heeft, maar velen maken er een hel van. Wat een vreselijke zooi! Tenminste zit je hier bij je lotgenoten op een goede plaats. Die je allemaal een warm hart willen toedragen. Maar velen zullen je ook hier geen reactie geven. Te erg met hun eigen problemen bezig zijn. Er geen woorden meer voor kunnen vinden. Tehuizen, internaten, weet er alles van. Ze hebben me daar doormarteld, vandaar mijn invaliditeit.
Niemand vraagt ernaar, niemand kijkt naar me om. Ben als een stuk vuil op de stoep dat ze te smerig vonden om dat op te halen, hebben me laten staan. Ben de oudste van de zeven, maar sta mooi alleen. Gelukkig nog een lieve vrouw aan mijn zijde. Het laatste wat me rest. En de kracht die het christelijk geloof in me geeft. Sinds 1 juli op deze site, kijk maar naar mijn stukjes poëzie van 1 en 9 juli. Vind troost door mijn lotgenoten. Blijf er maar op zitten, hier word je tenminste begrepen. Dat telt. We moeten immers allemaal verder, of we nu wel of niet willen. Er toch maar iets van proberen te maken. Ook jij. Veel sterkte, Chris! Ben
“Men wil er niet van weten” staat er in het bovengenoemd artikel van Paul van Dam. Waarom niet? Het is goed mogelijk dat dit een brokje zelfbescherming is. Van “wat de boer niet kent dat lust hij niet”: die romanesco (sierbloemkool, echt de koningin onder de groentes vanwege haar schoonheid) eet hij niet, zou er ziek van kunnen worden – er is al genoeg variatie in dit land.
Seksueel misbruik vindt bijna nergens gehoor, ook niet bij psychologen en andere welgestudeerden, die toch beter moeten weten. Zeggen, dat je de zaak maar moet laten rusten. Het is echt niet zo van belang. En lang geleden. En slechts eenmalig, dat kan niet zo’n schade hebben aangericht. Ach, je overdrijft. Loopt er op los te fantaseren. De oorzaak van al je ellende ligt niet daaraan. Dat kan niet waar wezen. Nee, we kunnen je daar niet mee helpen. Enzovoorts. Zie ook het artikel van Schouten onder Pro: doelgroep.
Waarom sluit men zich af van alles wat vreemd is? Is dat goed te praten, of verkeerd?
Een extreem voorbeeld: waarom eet een kannibaal mensenvlees? Duik maar eens in de volkerenkunde (antropologie) en bezie, dat het antwoord op deze vraag niet zo eenvoudig is als dat wij met onze bekrompen hersentjes vol oordeel aannemen. Zo is het ook gesteld met slavernij, kinderarbeid, jacht: onderwerpen, waarop wij (de goede uitgezonderd) al snel zeggen: bah, afschuwelijk, dat hoeft niet besproken te worden. Maar wat schieten we ermee op om ons daarvan af te sluiten?
Als een homo zich tegen je beklaagt met “niemand die mijn kapotte broek herstelt”, dan zal hij het fijn vinden als jouw vriendin dat klusje even wil klaren. Dan die trans, die man die eronder gebukt gaat dat hij geen vrouw is. Toch zich laten behandelen met hormonen en de operatie ondergaan? Kan hij ook met jou dat bespreken? Of die ene die wekelijks in een sm-club zit, en opeens helemaal van slag af is, de schrik zit er goed in: ook voor hem een luisterend oor hebben, of zelfs proberen in te leven?
Griezelig, he? Sinds enkele jaren willen er enkele idioten naar Mars, enkele reis! Wat zijn dat voor mensen die dat willen meemaken, zich ervoor laten inschrijven? Altijd in een ruimtepak moeten rondlopen buiten. Waar alles oogt als een barre woestijn, oranje, zelfs de lucht. Het vriest er heel hard. Geen groen, geen bloemen, geen twinkelerende vogeltjes, geen regenbui. Geen water, alles is er kurkdroog. Alles is er minder zwaar, je lichaam gaar erop reageren. Dan maar weer terug naar het verblijf onder de koepel (of onder de grond, vanwege de funeste zonnestraling). Onder collega’s een sfeer die te knijpen is. Woede-uitbarstingen vanwege radeloosheid. Groente die niet op gewenste wijze wil groeien. Verveling en eenzaamheid. En dan is daar nog niet meegeteld die heenreis van bijna een jaar.
Maar ga eens met zo’n potentionele Marsvaarder in discussie. Je zult verbijsterd staan over zijn/haar argumenten. En zijn kortzichtigheid. Tja, hij liever dan ik, denk je dan.
Hoe komt het nu dat wij (ook wij die seksueel misbruikt zijn) ons niet echt willen verdiepen in bovenstaande problemen? Met iemand die zijn kinderen thuisonderwijs geeft in plaats van naar school toe doet geen discussie willen voeren? En hen die nog braafjes elke week naar de kerk gaan liever links laten liggen, van “dat moet hij zelf maar weten”?
Onze scholen bevorderen het convergente denken, divergent denken wordt uit de weg gegaan. Convergent denken is als een brandglas dat een jongen vasthoudt, om daarmee de bundel zonlicht tot een punt te laten samenkomen op zijn schoenveter: ha, die staat lekker in de fik! moet eens ruiken! Zo ook onze speelse gedachten: die worden op school gebundeld, er wordt een zogenaamde “tunnelgeest” gecreëerd, ons oogkleppen aangenaaid. Kijk maar naar de beperkte leerstof die ons wordt aangeboden. Ja, als dat thuisonderwijs van hierboven alternatief is, divergerend, waar niet zo wordt gehamerd op examentraining in een diploma-race, maar gekeken wat werkelijk nuttig is; waar het kind zo veelzijdig mogelijk wordt ontwikkeld, zodat die later niet vastloopt in zijn eigen enge wereldje…. Maar dat convergerend onderwijssysteem vinden politici wel handig: iedereen denkt op dezelfde wijze, de massa is dan gemakkelijker te manipuleren, in de hand te houden. Bezie maar eens het communisme van Maozedung.
En de gevolgen voor ons? Kijk maar eens om ons heen. Politici weten niet hoe aan te pakken, wetenschappers ook niet. Niemand die de oorzaken van de huidige wereldproblematiek eens haarfijn aanwijst. Vanwege ons convergerend denken. Onze oogkleppen. Bang om de zaak eens van een andere kant te bezien.
Enkele dagen geleden heeft Nederland een nieuwe Einstein. Eric Verlinde, een Amsterdammer, die beweert dat zwaartekracht niet bestaat. Eindelijk een man die uit dat divergerende denken van alle wetenschappers stapt. Astronomen die in hun maag zitten met donkere materie en donkere energie, maar dat niet kunnen aantonen. Wiskundigen, die al tientallen jaren lang de Relativiteitstheorie van Einstein maar niet in overeenstemming kunnen brengen met de Quantummechanica van Planck en anderen. Tot opeens die Eric Verlinde komt met een volledig andere kijk op die vastgeroeste ideeën, een sublieme theorie opstelt. Tja, daar kunnen we veel van leren.
Maar zullen we het eens leren? Ben er nogal sceptisch over. Wel dit: er bestaat beslist een God Die een luisterend oor heeft voor al onze problemen. Als de ander niet naar me wil luisteren, dan God wel! Ja, zou God niet gekend hebben, indien Hij niet had geluisterd naar al mijn bizarre seksuele problemen uit het verleden. Ben ook ritueel misbruikt, wie luistert daar nou naar! Da’s immers te gek voor woorden. Maar de Heer Jezus wel dus. Als een tsunami rolde Zijn omhelzende liefde over me heen. En Hij heeft me opgeheven uit de drek, uit dat slijkerige moeras waarin dit slachtoffer was weggezakt, er bijna in gestikt was. Nu laat Hij me verder gaan, en weet altijd op Hem te kunnen rekenen. Ja, er is toch nog licht achter de horizon, en nog veel meer dan dat.
Als vergelding voor dat Hij naar mij geluisterd heeft, en me geholpen heeft, is er van mijn kant de inzet om ook naar anderen te luisteren, ook al is dat nog zo bizar. Dat is toch het minste van wat wij kunnen doen. En niet dezelfde fout maken zoals velen, die niet naar ons willen luisteren, en ons tot een menselijk wrak maken vanwege de eenzaamheid die daar uit voortkomt. Laten we maar leren openstaan voor de problemen van anderen, niet zo met onszelf bezig zijn. Ons bevrijden van die kokergeest, die oogkleppen. Als je naar een ander hoort, heus, dan voel je je eigen problemen veel minder zwaar. Het licht verschijnt dan boven de horizon. We moeten nu eenmaal toch verder in dit korte leventje? Waarom er niet iets van proberen te maken, ook al rest ons nog maar tien of twintig jaren?