Vragen
Ik heb nog zoveel vragen. Ik heb van 1990 tot 1992 in de klas gezeten bij, wat ik nu weet, een pedofiel. Ik was helemaal dol op hem, hij was een mooie vervanger van mijn vader die geen oog voor me had. Mijn ouders vonden het ook altijd prima als ik bij hem thuis sliep “want ik wilde dat toch zelf”. Natuurlijk wilde ik dat zelf, er was eindelijk iemand die me zag staan en aandacht voor me had. Tot die ene keer dat het vriendje waarmee ik altijd samen was een keer niet kon blijven slapen. Mijn shirtje ging uit en mijn broek ging uit. Er was wel een matrasje neergelegd naast het bed voor mij (we sliepen bij zijn moeder thuis na een dag werken in de tuin), maar die heb ik niet gebruikt. Of misschien ook wel, maar ik weet een groot deel van de nacht niet meer. Wat ik nog wel weet is dat hij mij masseerde, ik blijf de rest van mijn leven walgen van de geur van tijgerbalsem. “Dat is goed voor je spieren” zei hij “smeer jij nu mij maar in”. En dat deed ik.
Deze nacht heeft mijn leven bepaald, zoveel is zeker. En die twee jaar dat ik bij hem in bed sliep en bij hem onder de douche ging zeker ook. Ik heb het heel lang als normaal weg gezet (terwijl het in mijn gevoel totaal niet klopte) en mijn ouders ook:”Dat was de cultuur van die tijd, vrij en open”. Deze tweestrijd tussen mijn gevoel en de buitenwereld heeft me een borderlinestoornis en psychose opgeleverd. Ruim een jaar terug, na jaren harde strijd had ik besloten dat het mooi was geweest en ben naar een vertrouwenspersoon gestapt om in ieder geval niet meer het gewicht van de verantwoordelijkheid (die natuurlijk nooit van mij is geweest: in mijn hoofd weet ik het, mijn lijf wil nog niet mee) met me mee te dragen. Een half jaar heb ik rust gehad toe bleek dat de vertrouwenspersoon nooit naar de school is gegaan om vragen te stellen. Sterker nog, na een enorme zoektocht blijkt er een doofpot gaande op de school in samenwerking met de controlerende instantie. Walgelijk. De leraar blijkt in ieder geval in twee andere gevallen ver over de schreef te zijn gegaan. Hij heeft daar echter 30 jaar gewerkt.
En daar zijn de vragen: Hoeveel meer kinderen zijn er slachtoffer? En voor mij persoonlijk: Hoeveel verder is hij gegaan met mij? Ik weet alles tot een bepaald punt en dan wordt het een zwarte vlek…
Ik wil er zo graag klaar mee zijn, ben al 20 jaar in gevecht, ben nu 31, iedereen gaat vooruit en ik ben maar bezig met deze teringzooi die anderen veroorzaakt hebben.
Het is wat het is.
een teringzooi , dat is het juiste woord voor het misbruik van kinderen.
ben nu 62 jaar en nog zit het mij diep in de porieen het misbruik op mijn twaalfde jaar
mijn hele leven ben ik bezig met het verwerken van ,,, en vorig jaar overleed de pedofiel. en mijn leven staat weer helemaal op zijn kop. eerst van blijdschap adt hij dood was. maar nu van verwarring dat ik eingelijk een leven heb gehad met zijn vinger in mijn hoofd. en dat ik nooit een eigen leven heb gehad.
ja ieder gaat door met zijn leven en ik ben blijven stilstaan met mijn emotie.s.
heb wat hulpverlening aan de broek gehad. maar het zit je tussen de oren en je bent depressief enz.
nu voel ik mij vrij en je mag van de omgeving niet veranderen.. ze kennen je niet ander,s. je staat er helemaal alleen voor.
want inmiddels ben je ouder… en opa . en ook nog homofiel. wat kan de maatschappij nog met je aan..
voel mij heel eenzaam ondanks dat er in de 50 jaar veel gebeurt is.
wie kent dit.
Beste Sjauwe (en Hilbertus),
Ik kan je helaas nog geen raad geven… Ik zit zelf ook midden in het proces… Maar wat ik wel weet is dat je wel op dat punt bent dat je het echt niet meer alleen kunt.
Ik kan je Peter John Schouten echt aanraden omdat hij ervaringsdeskundig is en geen doekjes om onderwerpen bind. Je moet terug naar waar het begon en zo krijg je je herinneringen ook misschien terug… Want ook al weet je het niet meer, het zit wel in je lichaam…
Ik zou het proberen als ik jou was!!!
Er gebeurd bij mij vanalles… Dus dan moet het bij jou ook lukken!
Succes!
Gr. Dirk
Wij misbruikten lopen allemaal een ferme tik ervan op, zodat ze je allerlei etiketjes kunnen opplakken: borderline, psychose, autisme, en nog vel meer. Gelukkig doet PeterJohn Schouten niet mee met al die etikettering (tering!) in zijn boek Traumaseksualiteit, hoewel hij de verschijnselen zelf onder enkele algemene benamingen moest samenbrengen: traumaseksueel, en Psychische dwarslaesie. Ook deze jongen (Ben) heeft nogal veel opgelopen, maar goddank kan hij er goed mee overweg. Jij echter bent nog zo jong, er wacht je nog een lange lijdensweg. Om dit kostbare leven toch nog tot een succes te maken, schreef hij een gedicht hierover: zie (Ben, 1 juli, met dat jongensfotootje) onder Lotgenoten, of Honderd verhalen. Veel sterkte! Ben