weer terug bij af

Zo moe wordt ik er van. Dacht ik voor een aantal jaren terug eindelijk wat meer zelfvertrouwen te hebben wordt het weer afgemaaid. Hoe krijg ik het voor elkaar iemand te vertrouwen die me dan toch weer gebruikt? De cirkel is blijkbaar weer rond terwijl ik zo m’n best deed. Door de huidige gestallt  therapie weet ik in ieder geval duidelijk wat ik doe. Lekker het echte gevoel niet toe laten en wegstoppen. Tegen iedereen heel flink vertellen wat je is overkomen maar dat zijn maar woorden. Heb je weer en goede reden tot contact met iemand. Echt jezelf zijn is niet mogelijk. Alleen hard schreeuwen en niet van ophouden weten zodat je iedereen wegjaagd of op diverse manieren het slachtoffer gaan spelen . Maar altijd je echte gevoel weghouden. Ik weet dat ik niemand vertrouw dus doe je maar alsof. Maar dat werkt niet. Uiteindelijk ben je een “hol vat” waar toch niets zinnigs uit komt of je bent een zeur die nou eens beslissingen moet maken. En het ergste is dat ik daardoor de mensen die me oprecht aardig vinden wegjaag. Wat is een vriend? Als er niets te zeuren is of geen probleem is is er niets aan. Dat zijn dus geen vrienden in mijn ogen en daar heb je dus niets aan. Kan alleen maar leven in extremen. Ik weet zelf niet eens wie of wat ik ben hoe hard ik het ook probeer. Kan alleen maar met jongeren omgaan. Om de een of andere reden denk ik het daar te vinden en denk ik mezelf te kunnen zijn. Maar dat is ook maar toneel denk ik en ik zal wel op zoek zijn naar mijn eigen jeugd die ik nooit heb gehad. Het verdriet en mijn echte gevoel voelen doe ik pas sinds kort. Ook alleen maar op bepaalde korte momenten maar het is in ieder geval iets.

Alleen liep het kort geleden na 3 jaar weer fout. Ik kwam een jongen tegen en het contact liep wel goed. Wel een stuk jonger maar na een tijd dacht ik dat het wel goed zat want het was zo’n leuke vriendschap. Hij was bezig met een opleiding en ik merkte dat hij daar moeite mee had. En ik kreeg natuurlijk meteen het “signaal” te gaan helpen. Zo ben ik ook opgevoed (eigenlijk meer denk maar altijd aan een ander want anders ben je raar en denken ze wat van je) dus ging ik helpen.  Het contact liep erg goed en de jongen introduceerde me bij hem thuis en omgeving. Ik dacht dus veranderd te zijn en ondernam geen pogingen tot toenadering. Uiteindelijk ging deze jongen tegen mij zeggen dat hij net zoveel voor mij voelde dan voor meisjes en hij wist niet wat hij daar mee moest. En toen ging de molen dus weer draaien. Iemand die zei dat hij me zo geweldig vond en hij noemde me ook nog beste vriend. En ik maar helpen en er altijd staan. Moest wel steeds zelf het contact zoeken maar het werd allemaal als fijn ervaren. Hij was hetero en daar ging ik ook vanuit. Alleen bleven er steeds meer opmerkingen komen en het gedrag daarbij leek op verliefdheid.

Uiteindelijk hoorde ik jarenlang die lieve woorden. Zelfs als hij een relatie had (en dat begreep ik natuurlijk allemaal wel) bleef hij zeggen dat hij meer voor mij voelde. En als er eenmalig iets was en ik moest wachten op de hoek kwam er daarna een hele mooie sorry. En ik begreep het steeds weer opnieuw. Net zoals hij er heel veel moeite mee had en zijn opleiding eerst moest afmaken en dan zou nadenken over wat er tussen ons was. Tussendoor wel zeggen dat hij ook wel wist dat hij op me viel en dat het vreemd voor hem was maar dat kwam wel goed. Uiteindelijk heeft hij met veel hulp van mij alles afgerond maar meteen daarna merkte ik dat het contact minder werd. En uiteindelijk krijg je te horen dat hij er niets mee wil en kan. Alleen blijft hij zeggen dat hij van me houd en ik zijn beste vriend ben, dat maakt het alleen maar moeilijker. Heel erg moeilijk eigenlijk. Doordat hij dat blijft zeggen, maar ik wel merk dat hij me minder graag wilt zien, blijf ik vasthouden aan die woorden. Ik weet dat hij veel voor me voelt maar dat het het meest makkelijk was dat ik kwam vanwege de hulp. Ok, het was ook leuk maar zodra ik merkte dat het zo ging had ik al moeten stoppen. Waarom blijft iemand dan toch die woorden zeggen. Ik kan daar niet meer tegen want het zet me helemaal vast.

En achteraf zie ik het precies; ik die wel weer iemand gaat helpen. Een jonger persoon (maar die toch volwassen is en dus wel weet hoe die zich moet gedragen als volwassene) en door de mooie woorden vertrouw ik die persoon. Iemand met toch ook wel veel problemen maar die kon die mooi bij mij kwijt. En de hulp werd natuurlijk geaccepteerd. Ik die me uiteindelijk toch weer ga aanpassen en de sorry’s wel weer accepteer.  Zo vaak werd me pijn gedaan maar die cirkel ben ik helaas wel gewend. Ik vroeg keer op keer hoe het zat en dat ik geen zin had om dan achteraf bedankt te worden. Kwam allemaal goed, was geen probleem. En helaas dacht ik dat het toeval was dat dezelfde woorden kwamen maar dat dit anders was doordat ik het begreep en dit zou ik niet laten gebeuren. Beste vriend, ik hou van je, ik laat je niet vallen, ik zal er altijd voor je zijn. Dezelfde woorden als toen ik 9 tot 12 jaar was. En ook die koos weer voor iets anders (en dat was natuurlijk mijn schuld want ik wilde altijd maar dat ene……….) En het vervelende is dat er natuurlijk dingen waren die deze jongen wel deed. Ik had het op bepaalde momenten heel leuk. Hij was er ook op bepaalde momenten en dat vond ik fijn en had het idee dat ik eindelijk eens een echte vriend had. Alleen door die gevoelens ging het weer fout en ontstond de soort “vriendschap” die er vroeger als klein jongetje was en die dus verkeerd was. Echt beste vrieden en toch in bed belanden. Ondanks dat hij het moeilijk vond omdat het man/man was was het toch fijn en lekker.  En ongetwijfeld heb ik ook een aandeel in dit alles. Natuurlijk heb ik geleerd bepaalde signalen op te pikken en merk ik dat er “iets te halen is”. Het is een wisselwerking waardoor het ontstaat alleen ga ik zo ver dat ik alles doe en toelaat. Ik kan mezelf kennelijk niet beschermen en trap te snel in mooie woorden. Alleen bij die bepaalde personen voel ik een “klik”. Alleen de foute klik helaas en ik zie het niet eens gebeuren. Ik vroeg duidelijkheid en wilde zeker weten of het niet tegen zijn zin was (want daar ben ik altijd erg bang voor) Maar dit was allemaal niet zo en kennelijk had hij iets voor me ontwikkeld en belanden we een paar keer in bed.  En zo’n persoon vindt ik weer geweldig. Het zal dan ook wel weer en combinatie zijn van uiterlijk, leeftijd, en problemen. Die sensor is helaas ontstaan dus je haalt ze er uiteindelijk wel uit. En dan toch die persoon weer op een voetstuk zetten terwijl je weet hoe hij anderen behandeld heeft en dus helemaal niet zo geweldig is. Lekker weer het ondergeschikte jongetje zijn zoals vroeger.

Maar daardoor de personen die echt zijn en gemeend aardig zijn negeren want de kwaliteiten om echt normaal miet iemand om te gaan zijn niet ontwikkeld. Daarom ben ik zo eenzaam en mijn geest/lichaam verlangt naar iets wat niet goed is. Hoe doe je het dan? Hoe kan je normaal kijken en praten en kan je wel normaal omgaan met mensen als vrienden en kennissen. In mijn werk lukt het wel gewoon en waarom kan het dan niet daarbuiten. Weer twijfel ik over wie ik nou ben. Ik dacht altijd homoseksueel te zijn maar dat weet ik niet meer. af en toe voelt het alsof ik dat ben geworden omdat ik een jongen moest vinden die ik kwijt geraakt was. En dat homo wereldje lijkt achteraf wel het verlengstuk van mijn misbruik. Geef je maar aan iedereen dan vinden ze je aardig. Na twee, maar liefst na 1, ontmoetingen de broek maar uit want anders ben je niet leuk genoeg. Is allemaal maar normaal in dat wereldje. Alleen voel ik me op een of andere manier vies. Lang onder de douche en alles schoonmaken. Bang om iets op te lopen en ziek te worden ofzo. Maar hoe mooi de jongen ook is, het blijft vies. Behalve bij de jongen met zo’n “klik” van de laatste jaren. Bied je maar aan en alles mag hoor, dan is het niet vies. Nee, want je vertrouwd hem echt hoor en hij zegt toch dat hij alles meent………..

Ik ben zelfs gaan kijken naar beelden van seks tussen een jongen en meisje. Dit deed ik nooit. Maar omdat de laatste jongen op meisjes valt wekte het mijn nieuwsgierigheid. En ik vond het leuk om te zien. Misschien omdat ik totaal geen eigenwaarde heb en als de ander dat leuk vind moet ik het ook leuk vinden. Dan ben ik net als hem en kan ik meedoen in de “echte” wereld door me aan te passen aan hem. Maar aan de andere kant vind ik het geweldig om te zien, jongen/meisje, man/vrouw die het samen leuk hebben en veel van elkaar houden. Of gewoon alleen omdat ze het allebei seksueel gewoon willen. Gewoon leuk met elkaar. En dan komt er het gevoel waarom ik dat dan nooit heb gehad. Misschien wil ik wel “normaal” zijn en het daarom ook doen en leuk vinden. Zeg het maar, ik weet het niet meer. Van de therapeut mag ik niet zomaar met een vrouw naar bed. Moet eerst stilstaan bij wat ik steeds doe en hoe ik reageer op bepaalde momenten. Als ik daarvan bewust wordt moet het op een of andere manier vanzelf wel komen. Maar soms denk ik doe het maar gewoon, wie weet wat voor andere wereld er voor je open gaat.  En de therapeut vind het ook wel een aardig idee als ik naar de misbruiker ga van vroeger. Wat ik er moet doen weet ik niet echt. Misschien gewoon zeggen wat een lul het is? Het vervelende is dat ik het nog steeds niet als fout zie. Het seksuele van toen doet me niet echt iets. Het meest erge vind ik dat hij me zelf niets heeft laten ontdekken zodat ik duidelijk zou hebben wie of wat ik ben (in ieder geval de seksuele identiteit). En het aller ergste dat hij die mooie woorden zei en me het gevoel gaf dat ik hem kon vertrouwen en dat hij me altijd zou beschermen. Alleen liet hij me keihard vallen. Ik praat het nog een beetje goed dat hij ook nog jong was en ook zijn reden heeft gehad. Alleen 9 jaar tegenover 15/16 jaar is toch net wat te groot verschil op die leeftijd lijkt me. Ik weet dat het fout was maar ik denk dat ik het ook gewoon niet toe wil laten.

Maar daar zit je dan weer. Ben er bang voor dat dit altijd zo zal blijven gaan. Weet niet meer hoe ik het anders kan doen want hoe het ook gaat het gaat toch steeds verkeerd. Zou zo graag eens iemand spreken die dit ook zo heeft of heeft gehad en hoe die daar mee is omgegaan. Ik weet dat ik zo obsessief kan zijn dat het misschien wel mogelijk is dat ik ook op anderen kan vallen en misschien wel op vrouwen en de vraag zal misschien wel onzinnig zijn maar ben benieuwd of iemand ervaring heeft met het probleem val ik op mannen of vrouwen en hoe doe dat gedaan heeft.