Wie kan of wil mij helpen???
Hallo allemaal! Zag gisteren de reportage over seksueel misbruik in de katholieke kerk! En ben dankzij deze reportage op deze site gekomen! Ik ben een man van 42 en werd (vermoedelijk) door mijn moeder misbruikt! Ik schrijf vermoedelijk omdat ik hier geen duidelijke beelden meer van heb! Het moet tussen mijn geboorte en zes jaar zijn geweest! Vage herinneringen heb ik hier wel nog van! Toen ik studeerde was eens een vriendin bij mij thuis, en mijn moeder pakte me vast in mijn kruis! Ik merkte dat niet eens, maar de vriendin was er helemaal door geshockeerd! Enkele uren later vroeg ze mij waarom mijn moeder me in mijn kruis pakte, en ik wist het niet eens meer! Vanaf dat moment ben ik gaan nadenken en zijn er steeds meer (vage) beelden naar boven gekomen! Verleden jaar bezocht ik een nicht die 10 jaar ouder is, en ik vertelde mijn vermoeden! Ik viel van mijn stoel toen ze vertelde dat ze zélf had gezien dat mijn moeder met me speelde! Ze was toen nog jong, en dacht dat het de “moderne” opvoeding was! Ik was helemaal van de kaart! Mijn moeder is nu vier jaar dood en vlak voor haar dood vertelde ze me dat ze jarenlang door haar vader werd misbruikt! Iets ongelofelijks voor mij, omdat mijn moeder van zeer rijke en chique komaf is! Maar mijn vermoeden werd steeds duidelijker! Ik heb het haar zelf nooit gevraagd, of durven vragen!
Waarom schrijf ik dit verhaal??? Omdat ik mijn leven lang al met bepaalde zaken zit waar maar geen verbetering in komt! Heb zeer veel moeite om mijn intimiteit te tonen (speel liever de clown, dan bij mijn gevoelens te komen), wil het iedereen naar de zin maken zonder naar mijn eigen gevoel te luisteren, weet niet eens wat mijn gevoelens zijn en krijg er geen contact mee! Voel me verschrikkelijk vies en lelijk, terwijl mensen mij knap vinden! Kan niet van mezelf houden, ondanks de honderden boeken die ik heb gelezen over Eigenwaarde, en Zelfliefde! Heb jaren een vreselijke afstand gevoeld naar mannen, en heb ook alleen maar vrouwelijke vrienden gehad! Kan een vrouw niet penetreren! Kan super sex hebben met een vrouw, maar op het moment dat een vrouw “geneukt” wil worden, verslapt alles! Dit is wel eens een probleem, terwijl mijn vriendinnen dit nog echt erg vonden! Maar voel me daar soms toch wel schuldig voor!
Ben verleden jaar gescheiden omdat ik een vriendin had! Een “foute vrouw” die volgens mijn ex mijn vervangingsmoeder was! Aantrekken en afstoten! Maar ik was blindelings verliefd op haar, en kon dat gewoon niet zien! Maar begrijp het verhaal van mijn ex wel!
Het bizarre is dat ik geen domme gast ben, en dat ik precies weet hoe het allemaal in elkaar zit! Ik weet precies waarom ik me zo voel, hoe ik regaeer en waarom ik zo regaeer! Maar toch… kom er niet vanaf! Heb een super baan, heb alles wat ik wil, maar mijn zelfzorg en gevoelsleven is één grote puinhoop! Weet dat het 3 voor twaalf is, maar kom er niet uit! Is alsof je met de auto blijft door rijden terwijl je olielampje fel rood op het dashboard schijnt!!!
Ben nu bij een psychologe die zegt dat ik een hoop te kort heb gehad, en dat ik moet leren om mijn eigen gevoel te volgen! (En volgens haar is er wel duidelijk seksueel misbruik geweest! Ondanks het feit dat ik me er weinig van herinner! Volgens haar weet ik het wel, maar heb ik het “afgesloten” voor mezelf, om niet met de werkelijkheid geconfronteerd te hoeven worden!) Een gevoel dat er wel zit! Maar nooit iets mee is gedaan! Zou graag mensen ontmoeten die me hiermee kunnen bijstaan! Die eventueel advies kunnen geven! De een zegt dat je alles moet “herleven” terwijl de ander zeg dat je “het oude zeer” niet moet oprakelen! Wordt er soms gek van en slinger tussen de diverse visies! Ben een fijne gast die veel op een rijtje heeft, een goede baan heeft, leuke vrienden, maar achter zijn “clownsgezicht” eens in contact wil komen met “de ware ik”.
Weet niet of ik op deze site juist zit? Zijn in ieder geval mensen met gelijkaardige verhalen! Zou het fijn vinden om mensen te ontmoeten waar ik eens kan janken!!!
Groetjes R.
Beste R.
De 1e stap heb je al gezet door hier je verhaal op te schrijven…daar is moed voor nodig en de wil om je situatie te veranderen.
Kijk nog eens verder hier op de site en ik denk dat je jezelf in heel veel informatie zult herkennen.
Onder dossier 3 worden ook handreikingen gegeven m.b.t. de hulpverlening. De organisaties en therapeuten die daar genoemd zijn kennen de weg die jij te gaan hebt.
Ik wens je heel veel sterkte daarbij toe.
Laat me nog eens horen hoe het met je gaat.
Vriendelijke groet,
Ton Leerschool
Ongelooflijk! Jouw verhaal lijkt zo veel op het mijne.. Huilen? Wat is dat?
Beste Albert, je mag me zeker jou verhaal vertellen. Misschien kunnen we contact hebben om sterker hieruit te komen? Wil niets opdringen. Kijk maar. Wens je in ieder geval veel sterkte. Groetjes Rick.
Dankjewel Rick, Ik weet niet of ik mijn verhaal hier mag vertellen omdat ik een vrouw ben. Dit is toch een site voor mannen? Maar deze site geeft me zoveel (h)erkenning. Jouw verhaal over het voor het oog alles voor elkaar hebben, succesvol en knap, en toch mislukt alles in je leven. Zo gaat het bij mij ook. Meerdere malen aangerand, geestelijk mishandeld, liefdeloze en geweldadige jeugd gehad, gemanipuleerd.. Eenzaam…. En nu… Getrouwd… Maar mijn huwelijk staat op barsten. En waarom? Mijn man houdt echt van me, maar kan het niet uitten, terwijl mijn ziel schreeuwt naar herkenning, liefde, tough… En dan tevens dat afgrijselijke schuldgevoel dat ik ’toch’ verlang naar sex. Hoe kan dat nou? Ik ben toch slachtoffer? Mijn hoofd en hart zijn voortdurend in gevecht met elkaar… Ik kan het soms echt niet meer aan. Ben 5 jaar depressief geweest en wilde er een eind aan maken, maar mijn kindjes toen drie en één hadden mij nodig. Inmiddels zijn ze 12 en 10, en alles lijkt weer terug te komen. Ik kan het op de één of andere manier niet loslaten. Vooral het feit dat mijn moeder me de liefde niet gaf die ik zo nodig had, de vernederingen, de afwijzingen en het onveilige gevoel dat ik niet met mijn vehaal dat de hoofdmeester aan me zat bij haar terecht kon. Maar thuis was het ook een zooitje. Overal onveilig.. En nu? Ik heb zo’n mooi gezinnetje, inmiddels 3 prachtige kinderen. De jongste is 5 en ik ben trots op hen. Ik hou van hen en geef ze complimentjes. En zij mij. Zij zijn mijn grootste vreugde, en toch voel ik mij niet gelukkig… Soms ben ik zo moe, doet ademen me pijn, lijkt het alsof ik een krokodil heb ingeslikt, ben opstandig, agressief, woedend op mensen die zich ‘aanstellen’… En huilen? Dat deed ik vroeger zo vaak en ik werd er zo mee vernederd dat ik op een dag besloot NOOIT meer te huilen. Beetje bij beetje komen de emotie’s wel los nu, maar mijn zelfs mijn pijn loslaten voelt onveilig. Ik ben bang. Doodsbang om te huilen.. Ik ben woedend op de mensen die me hadden moeten beschermen, maar in plaats daarvan moest ik mijn mond houden, er het graf mee ingaan, de familie niet te schande maken… Er was geen stem voor mij, en zo voelt het nog steeds.. Ik begin altijd heel enthousiast met dingen, en dan gaan ze echt super, maar na verloop van tijd zakt de moed in mij schoenen en is er niets meer van over. Ik wijt dat aan hoe mijn moeder me afzeikte als kind. Als ik iets vol trots liet zien was het nooit goed. Er mankeerde altijd wel iets aan. Ik was niets, werd niets en zou ook nooit iets worden. In feite is dat mijn hele leven bevestigs door mezelf. Ik ben er zat van, wil er wel een eind aan maken, maar het lukt me niet!! En daar ben ik moe van. Niets lukt me!…. Zucht… Je mag me mailen als je wilt. albertjeschenk@gmail.com
Groeten, Albertje